Ein mann gjekk ut saman med sonen sin og kjøpte eit esel. Dei var glade og fornøgde begge to der dei gjekk og drog dyret med seg. Så kom ein  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge ridande på hesten sin, og han ropte: – De to toskar! Tenk å gå på føtene! Minst ein av dykk kan vel  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge på eselet! Det var sonen som svara: – Mannen har jammen rett. Set deg opp på eselet du, far. Og det gjorde faren, og så  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge dei vidare. Etter ei stund kom ei  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge forbi. Ho rista på hovudet og sa: – Du er ingen snill far! Der sit du og rir og let den svake, vesle sonen din gå! Faren steig ned og let sonen ri på eselet. To gamle  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge kom forbi på vegen, og dei sa til kvarandre: – Sjå den unge, friske fyren. Han let den gamle faren sin gå der og traske! No sette faren seg opp på eselet,  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge sonen, og då var det to på eselryggen. Snart møtte dei ei ung jente som såg faren og sonen på eselryggen: – Fy for ei skam! Tenk å late det vesle dyret bere to store,  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge mannfolk. Dersom det hadde vore rettferd, hadde de to bore det stakkars dyret! Kva skulle dei no gjere, tru? Jau, dei surra eselføtene saman, og så stakk dei ei  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge gjennom, løfta eselet opp og bar det. Kor lenge dei bar  bakbondeeseletgubbarkoneriruslastongtunge, og kor lang veg dei hadde å gå, er det ingen som veit, for ingen har skrive det opp og fortalt det.